Op deze pagina vertellen patiënten, medewerkers Fivoor en inwoners van het dorp over hun ervaring om in Den Dolder te verblijven.
In gesprek met Inez de Jong
Zo’n 28 jaar geleden kwam Inez de Jong op de Willem Coxlaan wonen. Terug van weggeweest want eerder woonde zij ook al in Den Dolder, toen ze als psychiatrische verpleegkundige op de WA Hoeve en later ook Dennendal (1967-1974) werkte. Sinds dit jaar neemt ze ook deel aan de Actiegroep Verbinding waarin de instellingen, inwoners en gemeente zich samen inzetten om door verbinding met elkaar, de leefbaarheid in Den Dolder te vergroten.
Het waren roerige jaren toen ze als psychiatrisch verpleegkundige werkte, er was veel beweging op het gebied van psychiatrie. De filosofie van Dennendal was: “Behandel de mensen zoveel mogelijk als gewone mensen. Zorgverleners niet in uniform maar in gewone kleren, patiënten in woongroepen. Ga uit van de gewone mens.” In die tijd ontstond in Italië ook de beweging anti-psychiatrie waarbij patiënten niet in instellingen werden geplaatst maar tussen de gewone mensen. Dit werd ook wel ‘verdunning’ genoemd: neem mensen op in de samenleving.”
Inez begon zich begin jaren ’70 meer te richten op de zorgverleners in de psychiatrie. Er was destijds weinig aandacht voor de zorgverleners, grotendeels jonge leerling-verpleegkundigen met weinig arbeidsperspectief voor meisjes. Maar dit begon toen wel langzaam te veranderen: de HBO-V opleiding werd gestart. Daarna rolde Inez het bedrijfsleven in waar ze, in tal van sectoren, het middenkader trainde op hoe je nieuwe medewerkers begeleidt. Vervolgens maakte ze de overstap naar Sociale Studies. Hier werkte ze met organisaties om kwetsbare mensen weer aan het werk te helpen. Mensen die aan de onderkant van de maatschappij staan. Langdurig werkloze mensen, mensen met een verslavingsverleden, mensen met een strafblad. Ook hierbij was de aanpak er op gericht niet uit te gaan van de ziekte, maar van het herstel. En zo kijkt Inez ook naar haar buren op de WA Hoeve. Het zijn mensen, geen ziektebeelden of strafzaken.
Samen met haar kleinkinderen maakt ze vaak op donderdag een wandelingetje op het terrein van de WA Hoeve en gaat ze bloemen kopen bij de kas. “Het is hier zo prachtig, ik hoef maar de brug over te steken en ik ben op vakantie.” Als ze daar op het terrein loopt, of in de straat groet ze iedereen. Ze kent de mensen inmiddels ook wel. Ze begrijpt de angst van dorpsgenoten over een mogelijk incident wel maar is hier tegelijk ook nuchter in. Toen er enkele jaren geleden een patiënt, van Afrikaanse afkomst, steeds luid zingend over straat kwam, herkende ze het gezang als het bezweren van boze geesten. Ze ging met de man in gesprek en vroeg hem of hij misschien wel iets zachter wilde zingen als hij ’s ochtends vroeg door de straat liep, anders werd ze er wakker van. Iets wat hij prompt deed.
Op de vraag waarom Inez aan de Actiegroep wil deelnemen zegt ze: “Het hek. Dat was voor mij het kantelpunt. Ik voelde de verantwoordelijkheid om te laten horen dat wij dit niet wilden. Dat er veel Doldenaren zijn die wél positief denken. Samen met overbuurman Jan van Leer, ook lid van de Actiegroep Verbinding en daarvoor Klankbordgroeplid, zijn we bij iedereen in de straat langsgegaan: hoe kijken jullie hier naar? De hele straat was unaniem tegen het hek. Het hoort niet bij de sfeer van dit dorp om een wijk af te sluiten. We zijn altijd trots geweest dat de WA Hoeve onderdeel is van onze gemeenschap. En ja, af en toe zit er eens iemand in je tuin, maakt herrie of vraagt een glaasje water, dat hoort bij het wonen hier.”
Inez benadrukt dat ze wil bijdragen aan de verbinding tussen de buren: de buren van de WA Hoeve en het dorp. Dat we als samenleving ook een verantwoordelijkheid hebben om als buren goed met elkaar om te gaan. “Ik wil graag vanuit de Actiegroep nadenken over verbindende initiatieven en dit dan ook echt met elkaar gaan doén. Zodat we over een jaar kunnen laten zien dat er successen zijn, wat er allemaal goed gaat in ons dorp.”